چغچغه ابزاری چوبی و خراطی شده است که از به هم خوردن آن‌ها، آهنگی موزون ایجاد می‌کند. تاریخچه این رسم به زمانی باز می‌گردد که خبر شهادت امام حسین (ع) و یاران ایشان به اهالی روستا می‌رسد. آن‌ها از شدت ناراحتی با سنگ بر سر خود زده و برای ایشان عزاداری کردند. در گذر زمان، سنگ‌ها جای خود را به دو قطعه چوبی داد که به جای اینکه بر سر فرود بیاید برهم زده می‌شد و نوای حزن انگیزی را در روستا طنین انداز می‌کرد.